کاربرد ماتریس پاستاکیا در ارزیابی زیست محیطی بزرگراه تهران-پردیس و پارک خجیر

رشد جمعیت و افزایش شهر نشینی منجر به افزایش تقاضا برای توسعه راههای جدید میشود. ترافیک سنگین شرق تهران فشارزیادی را بر روی شبکه حمل و نقل این شهر وارد می سازد و جاده قدیم تهران – رودهن جوابگوی این مشکل نمیباشد. لذا نیاز بهاحداث بزرگراه جدید تهران – پردیس در شرق تهران احساس گردیده است. لیکن این بزرگراه از منطقه حفاظت شده جاجرود و ازمجاورت پارک ملی خجیر عبور می کند و این مناطق دارای ارزشهای اکولوژیکی و اهمیت ملی هستند که به منظور حفظ و حراستو ترمیم حیات جانوری و گیاهی و جلوگیری از انهدام تدریجی آنها انتخاب شدهاند. طرح احداث بزرگراه جدید در مجـاورت و یـاداخل این مناطق، اثرات بالقوه احتمالی زیست محیطی دارند. در این مطالعه برای محاسبه شدت و اهمیت اثـرات بزرگـراه تهـران –پردیس بر پارک ملی خجیر در مقایسه با تعریض جاده موجود تهران – رودهن از روش ماتریس پاستاکیا استفاده به عمل آمد. نتـایجتحقیق نشان میدهد که احداث بزرگراه جدید تهران – پردیس از پیامدهای منفی کمتر و اثرات مثبت بیـشتری نـسبت بـه تعـریضجاده موجود برخوردار میباشد. برای کاهش پیامدهای منفی مهم طرح مورد نظر نیز راهکارهای مدیریتی ارائه شده است